Να γίνουμε η φωνή και το πρόσωπο των ανθρώπων που ζουν με HIV![1]

Να σπάσουμε τη σιωπή!

Την 1^η Δεκεμβρίου γιορτάστηκε η Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS ακριβώς όπως τις προηγούμενες χρονιές, με τα ίδια συνθήματα, τις ίδιες ευχές και τις ίδιες εκδηλώσεις, σαν να μην συμβαίνει τίποτα διαφορετικό. Τις τελευταίες μέρες όμως έχει “σπάσει” την παραπάνω θεσμική-επετειακή κανονικότητα ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα: το φαινόμενο της έλλειψης των αντιρετροϊκών φαρμάκων, που είναι απαραίτητα για τη συνέχιση της ζωής των οροθετικών, δεν είναι πλέον ένα μεμονωμένο περιστατικό αλλά παρουσιάζεται σε όλα τα μεγάλα νοσοκομεία της χώρας: ΑΧΕΠΑ, Ευαγγελισμός, Λαϊκό με σειρά ακολουθίας Ευαγγελισμός, Συγγρός, Ερυθρός Σταυρός και έπεται συνέχεια. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι ελλείψεις σε φάρμακα και υλικά αλλά και η έλλειψη προσωπικού, η εργασιακή και συχνά και οικονομική εξουθένωση  των εναπομείναντων και η γενικότερη υποχρηματοδότηση των νοσοκομείων.