Ένας χρόνος κλείνει από τη στυγνή δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου στη Γλάδστωνος και δεν έχει ακόµα αποδοθεί δικαιοσύνη. Οι δυο δολοφόνοι του Ζακ, ο κοσµηµατοπώλης και ο µεσίτης που τον κλώτσησαν άγρια, κυκλοφορούν ακόµη ελεύθεροι. Οι αστυνομικοί της οµάδας ∆ΙΑΣ που ολοκλήρωσαν τη δολοφονία πατώντας τον στο έδαφος, αντί να αφήσουν το ΕΚΑΒ να του παράσχει βοήθεια, είναι ακόµα σε υπηρεσία. Συνέχεια
Μια συγκλονιστική χρονιά από το περσινό Pride τιμάται στις φετινές διαδηλώσεις υπερηφάνειας. Μια χρονιά όπου το πολύχρωμο κίνημα βρέθηκε δεκάδες φορές και με δεκάδες αφορμές στο δρόμο. Με τις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα για την καταδίκη των δολοφόνων του Ζακ, δημιούργησε ένα τεράστιο κίνημα συμπαράστασης, που δηλώνει πως δε θα κάνει πίσω μέχρι τη δικαίωση. Η δολοφονία του Ζακ τον περασμένο Σεπτέμβρη ανέδειξε με τον πιο βάρβαρο τρόπο τη σαπίλα ενός συστήματος που συγκαλύπτει και μιας αστυνομίας που περηφανεύεται για το όργιο βίας. Ταυτόχρονα όμως έφερε στην επιφάνεια και μια τεράστια αλληλεγγύη στους ΛΟΑΤΚΙ+ ανθρώπους από εκατοντάδες χιλιάδες, από εργατικά σωματεία, συλλογικότητες, φοιτητές/τριες και μαθητές/τριες.
Πολύχρωμα μπλοκ συμμετείχαν στους μεγάλους αντιφασιστικούς και αντιρατσιστικούς σταθμούς, όπως η διαδήλωση της 15 Σεπτέμβρη στο Σύνταγμα και η διεθνής συνάντηση αντιφασιστικών κινημάτων τον Οκτώβρη. Ήταν παρόντα επίσης στην πορεία του Πολυτεχνείου, στο διεθνή αντιρατσιστικό συντονισμό στις 16 Μάρτη, αλλά και στην κινητοποίηση στο Εφετείο για την καταδίκη των νεοναζί της Χρυσής Αυγής τον Απρίλη.
Το κίνημα συμμετείχε επίσης στην οργάνωση της απεργιακής 8 Μάρτη, στηρίζοντας τις μάχες για ίση αμοιβή για ίση εργασία, την πάλη ενάντια στις σεξιστικές επιθέσεις και τα δικαιώματα των τρανς γυναικών. Συνεχίζει να αγωνίζεται ενάντια στις προτεινόμενες αλλαγές του Ποινικού Κώδικα που ρίχνουν στα μαλακά βιαστές και φασίστες.
Στο εξωτερικό, τα κινήματα ενάντια στις διακρίσεις φουντώνουν από την Αμερική του Τραμπ μέχρι τη Βραζιλία του Μπολσονάρο, την Αυστρία, τη Γερμανία, την Αγγλία κοκ. Μέσα σε συνθήκες όπου οι από πάνω προσπαθούν να μας πείσουν πως οι αγώνες μας δεν μπορούν να αλλάξουν τους συσχετισμούς, το πολύχρωμο κίνημα μαζί με την εργατική τάξη αποδεικνύει καθημερινά πως η ελπίδα βρίσκεται στις μάχες που δίνουμε.
Μέσα στην περίοδο της πιο μεγάλης κρίσης των από πάνω, στις τράπεζες, στις κυβερνήσεις και στους θεσμούς τους, το φετινό Pride γυρνάει στη γέννηση του ΛΟΤΑΚΙ+ κινήματος. Πενήντα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την εξέγερση του Stonewall. Στις 28 Ιούνη 1969, ένας (συνηθισμένος) έλεγχος της αστυνομίας στο μπαρ Stonewall Inn της Νέας Υόρκης πήρε μια διαφορετική τροπή. Η αγανάκτηση από τις συνεχείς επισκέψεις της αστυνομίας στο μεγαλύτερο γκέι μπαρ οδήγησε σε ολονύχτιες συγκρούσεις. Η μαχητική διεκδίκηση των ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιωμάτων ξαναμπήκε στην ατζέντα του κινήματος.
Το Stonewall συνέβη σε μια περίοδο κατά την οποία η εργατική τάξη και η νεολαία της Αμερικής βρίσκονταν σε αναβρασμό. Ήταν η εποχή του αντιπολεμικού κινήματος ενάντια στην αμερικάνικη εισβολή στο Βιετνάμ. Την περασμένη χρονιά είχε γίνει η δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ενώ το κίνημα των Μαύρων Πανθήρων βρισκόταν σε άνοδο. Ο γαλλικός Μάης του ’68 έδινε έμπνευση σε διεθνές επίπεδο. Ταυτόχρονα, όμως, ξεδιπλώνονταν και οι επιθέσεις της κυρίαρχης τάξης που λυσσαλέα προπαγάνδιζε πως η ομοφυλοφιλία είναι ψυχική ασθένεια.
Όλα αυτά συνετέλεσαν στη γέννηση ενός μαχητικού ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος, που συνδέθηκε με την εργατική τάξη και τα κινήματα αντίστασης. Κέρδισε τη συμπαράσταση χιλιάδων και βγήκε δυναμικά στους δρόμους. Μέσα από αυτό δημιουργήθηκαν και οι μεγαλύτερες οργανώσεις, όπως το GLF (Gay Liberation Front) – η ονομασία του παρέπεμπε στη βιετναμέζικη αντίσταση. Δήλωνε ανοιχτά τον επαναστατικό προσανατολισμό του: “Είμαστε μαζί με όσους καταπιέζονται από αυτή την σάπια, βρώμικη, αισχρή, γαμημένη καπιταλιστική συνομωσία”! Μέσα από τις κινητοποιήσεις αναδείχτηκαν επίσης σπουδαίες τρανς ακτιβίστριες, όπως η Sylvia Rivera και η Marsha Johnson, οι οποίες εμπνεύστηκαν και έφτιαξαν το STAR (Street Transvestite Action Revolutionaries).
Αυτή η περίοδος και η φωτιά των νέων οργανώσεων βοήθησαν στην οργάνωση των πρώτων πολύχρωμων οργανώσεων και εδώ, στον απόηχο της χούντας. Έχουμε πίσω μας ως κίνημα μια τεράστια, πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, που αναδεικνύει την ταξική προέλευση της καταπίεσης των ΛΟΑΤΚΙ+ ανθρώπων και δείχνει το δρόμο για να παλέψουμε μέχρι να την τσακίσουμε. Μας δείχνει το πώς οι άρχουσες τάξεις διαχρονικά προσπάθησαν να μας διαιρέσουν – είτε προσπαθούν να καταστείλουν τις ζωές, το φύλο και τη σεξουαλικότητά μας δημιουργώντας αντιεπιστημονικά παραμύθια, είτε “επιβάλλουν” τον αποκλεισμό μας από τη δουλειά, την υγεία, την παιδεία. Όμως, η ιστορία του κινήματος αποκαλύπτει και τις αντιστάσεις ενός ολόκληρου κόσμου που καταπιέζεται από το ίδιο σύστημα. Όταν αυτές ενώνονται, μπορούν να τσακίσουν τους πιο σκληρούς νόμους και τις πιο συντηρητικές ιδέες.
Στη σημερινή περίοδο έχουμε μπροστά μας αντίστοιχες προκλήσεις. Σαφώς τα τελευταία χρόνια έχουμε κερδίσει πολλά. Όμως, η κρίση, οι πολιτικές της λιτότητας, οι ανταγωνισμοί, ο ρατσισμός κι ο σεξισμός του συστήματος είναι απειλές που χρειάζονται συνολική απάντηση. Μπορούμε να διαλύσουμε το σύστημα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.
Για να το καταφέρουμε αυτό, όμως, δεν αρκούν η ορατότητα, η προοδευτική εκπροσώπηση και η ατομική στάση. Χρειάζεται η οργανωμένη εργατική τάξη που μπορεί να πάει τη μάχη μέχρι το τέλος. Η στήριξη των Pride από εργατικά συνδικάτα, όπως έγινε πέρυσι με την ΕΙΝΑΠ και τους γιατρούς των νοσοκομείων ή πρόπερσι με την ΑΔΕΔΥ, έδωσαν τεράστια δύναμη και ώθηση στους αγώνες μας. Το υγειονομικό κίνημα πρωτοστάτησε στη μάχη για τη δικαίωση του Ζακ, σπάζοντας τις προσπάθειες συγκάλυψης. Η ΑΔΕΔΥ, δύο χρόνια μετά το Pride 2017, προχώρησε στην απόφαση για απεργία στις 8 Μάρτη, τη Διεθνή Ημέρα των Γυναικών. Είναι προχωρήματα που μας δίνουν έμπνευση και κατεύθυνση για το πώς μπορούμε να νικήσουμε!
Το ίδιο διεκδικούμε να γίνει και φέτος: θέλουμε τη στήριξη των συνδικάτων στο Athens Pride 2019 (8 Ιούνη στην πλατεία Συντάγματος), με αποφάσεις συμμετοχής και συνέχεια της συζήτησης που άνοιξε η απεργιακή 8 Μάρτη. Πενήντα χρόνια από το Stonewall, η εξέγερση είναι ξανά επίκαιρη!
Καλέστε τα σωματεία, τους φοιτητικούς συλλόγους και τις συλλογικότητές σας να συμμετέχουν οργανώμενα στις φετινές διαδηλώσεις σε όλες τις πόλεις και ελάτε να παλέψουμε μαζί ενάντια στο σύστημα που γεννά τις διακρίσεις!
Στις εκλογικές αναμετρήσεις στις 26 Μάη για δήμους, περιφέρειες και ευρωεκλογές συγκρούονται δύο κόσμοι. Από τη μία μεριά βρίσκονται όλες οι πολιτικές της λιτότητας, του σεξισμού, του ρατσισμού και της Ευρώπης-φρούριο. Οι επιθέσεις τους διαπερνούν τόσο το κεντρικό πολιτικό σκηνικό όσο και τις επιμέρους συνθήκες σε κάθε γειτονιά και χώρο δουλειάς. Από την άλλη πλευρά βρίσκεται ο κόσμος του αγώνα, των κινημάτων και της ελπίδας ότι μέσα στη χειρότερη κρίση του συστήματος μπορούμε να τα πάρουμε όλα πίσω. Και να παλέψουμε ακόμα πιο δυνατά για έναν κόσμο χωρίς κρίσεις και εκμετάλλευση, χωρίς καταπίεση και διακρίσεις. Συνέχεια
Η ομάδα LGBTQI+ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στηρίζει ολόψυχα την Πρωτοβουλία για μια Απεργιακή 8 Μάρτη και για απεργιακή συγκέντρωση-πορεία στις 2μμ στην πλατεία Κλαυθμώνος. Ως ενεργό κομμάτι του κινήματος ενάντια στην καταπίεση, θεωρούμε πως είναι στη σωστή κατεύθυνση η πρωτοβουλία εργατικών συνδικάτων και συνδικαλιστών/τριών για μια μέρα απεργίας στη φετινή 8 Μάρτη. Αυτή η ημέρα ούτως ή άλλως ήταν πάντοτε υπόθεση του εργατικού κινήματος, μιας και από αυτό προέκυψε αυτή η «επέτειος» στις αρχές του 20ού αιώνα. Μόνο «επετειακή» όμως δεν είναι!
Με βάση τα στοιχεία του 2016 από το ΙΚΑ, ο μισθός των γυναικών είναι χαμηλότερος κατά 226 ευρώ το μήνα. Η μισθολογική διαφορά στην Ελλάδα φτάνει το 45,2% ενώ στην Ευρώπη είναι 41,1%. Την ίδια στιγμή παρατηρείται αύξηση των σεξιστικών επιθέσεων διεθνώς και μέσα στους χώρους δουλειάς, ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα.
Σήμερα οι γυναίκες αποτελούν περισσότερο από το 50% της εργατικής τάξης. Πέρα από την ανισότητα μέσα στους χώρους εργασίας, επιβαρύνονται πολύ περισσότερο με την δουλειά στο σπίτι. Η πολιτική των μνημονίων, εδώ και περίπου δέκα χρόνια, έχει οδηγήσει σε πλήρη διάλυση το κράτος πρόνοιας στην Ελλάδα. Η κατάρρευση των νοσοκομείων, η διάλυση των γηροκομείων, των βρεφονηπιακών σταθμών κλπ έχει σημάνει ότι όλες αυτές οι απαραίτητες λειτουργίες έχουν πέσει σε μεγάλο βαθμό στις πλάτες των γυναικών. Σε αυτή την εικόνα της διαρκούς λιτότητας, η μισή εργατική τάξη έχει χτυπηθεί περισσότερο από τις μνημονιακές πολιτικές.
Με βάση όλα αυτά αλλά και χαιρετίζοντας τα τεράστια κινήματα ενάντια στην καταπίεση διεθνώς, προχωράμε στο να οργανώσουμε τη συνέχεια των αγώνων. Τα τελευταία χρόνια το LGBTQI+ κίνημα έχει μεγαλώσει στη χώρα μας, οργανώνοντας ένα από τα μεγαλύτερα Pride πέρυσι στην Αθήνα αλλά και στη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, την Κρήτη. Η διαφορά από τις πρώτες διαδηλώσεις υπερηφάνειας 15 χρόνια πριν με το σήμερα είναι εκκωφαντική. Στην αρχή ήμασταν 500, πλέον έχουμε φτάσει να μετράμε δεκάδες χιλιάδες ακτιβιστές/τριες στους δρόμους μαζί με άλλους τόσους υποστηρικτές/τριες των δικαιωμάτων μας.
Στηρίζουμε την πρωτοβουλία για απεργία στις 8 Μάρτη γιατί με αυτό τον τρόπο μπαίνουν τα ζητήματα της καταπίεσης μέσα στα δυνατά κομμάτια της τάξης μας, τους χώρους εργασίας, που μπορούν να παίξουν καθοριστικό ρόλο. Για να μπορούμε να έχουμε δουλειά, ασφάλιση, παιδεία, υγεία χωρίς αποκλεισμούς.
Για την LBGTQI+ κοινότητα αυτές οι διεκδικήσεις είναι πιο αναγκαίες από ποτέ. Μπορεί να έχει ψηφιστεί η Νομική Αναγνώριση Ταυτότητας Φύλου, αυτό όμως δε σημαίνει πως έχουν πάψει οι αποκλεισμοί από τη δουλειά, οι τεράστιες γραφειοκρατικές δυσκολίες και τα χρήματα που χρειάζονται για τις αλλαγές των εγγράφων μας. Παλεύουμε ώστε η αναγνώριση των τρανς γυναικών, καθώς και όλων των διεμφυλικών ανθρώπων, να είναι καθολική μέσα στην κοινωνία. Αγωνιζόμαστε για την αποδοχή των LGBTQI+ και πολυσυντροφικών οικογενειών, για να αποκτήσουν ίσα δικαιώματα στην αναδοχή και την παιδοθεσία. Διεκδικούμε να υπάρχει βοήθεια και περίθαλψη των μεγαλύτερων σε ηλικία μέσα από δημόσιες δομές, όπως το πρόγραμμα Βοήθεια στο Σπίτι των δήμων. Μια σειρά από αιτήματα απαιτούν δικαίωση και ξέρουμε πως μαζί με την εργατική τάξη έχουμε τη δυνατότητα να τα κερδίσουμε!
Πλήθος εργατικά σωματεία έχουν σταθεί στο πλευρό μας, συμμετέχοντας στις διαδηλώσεις μας και παίρνοντας ενεργά θέση για τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου/ Zackie-Oh. Το υγειονομικό κίνημα που παλεύει ενάντια στη διάλυση της Υγείας έχει πολλές φορές δώσει μάχες ενάντια στις διακρίσεις παλεύοντας για δημόσια και δωρεάν Υγεία για όλους. Εκατοντάδες εκπαιδευτικοί δίνουν μάχες στα σχολεία τους για την υπεράσπιση της διαφορετικότητας, ενάντια στο bullying που υφίστανται οι μαθητές/τριές τους.
Γι’ αυτό, καλούμε το LGBTQI+ κίνημα να έχει συλλογική και μαχητική παρουσία στις 8 Μάρτη, στις 2μ.μ. στην Πλατεία Κλαυθμώνος. Είναι ένας σταθμός που θα μας οδηγήσει σε καλύτερη θέση για να συνεχίσουμε τους αγώνες μας!
Κάλεσμα για ένα πολύχρωμο μπλοκ στη διεθνή αντιφασιστική-αντιρατσιστική διαδήλωση της 16 Μάρτη
Στις 16 Μάρτη ενώνουμε τις φωνές μας μαζί με όλους εκείνους που στέκονται αποφασιστικά απέναντι σε κάθε μορφή ρατσισμού είτε αυτή αφορά την καταγωγή, τη θρησκεία, τον σεξουαλικό και σχεσιακό προσανατολισμό, το φύλο, το χρώμα του κάθε ατόμου, την εμφάνιση ή την αναπηρία του. Τα ακροδεξιά κόμματα ενισχύονται από τις ρατσιστικές πρακτικές της ΕΕ και μπαίνουν ακόμη και σε κυβερνήσεις.
Στις ΗΠΑ και τη Βραζιλία, τις δυο μεγαλύτερες χώρες της Αμερικής, ανέβηκαν στην προεδρία οι πιο ρατσιστές, σεξιστές και πολεμοκάπηλοι ακροδεξιοί πρόεδροι, ο Τραμπ και ο Μπολσονάρο. Όμως δεν είναι ασταμάτητοι. Σε όλο τον κόσμο ένα πλατύ κίνημα συγκρούεται μαζί τους. Τέτοια παραδείγματα είναι το γυναικείο κίνημα που δίνει τη μάχη ενάντια στον σεξισμό αλλά και το αντιρατσιστικό στην Ευρώπη, το οποίο ανάγκασε την Ιταλία να δεχτεί πρόσφυγες και σταμάτησε τα πογκρόμ των ακροδεξιών στις πόλεις της Γερμανίας.
Ως άτομα που λόγω του σεξουαλικού τους προσανατολισμού και της ταυτότητας φύλου τους έχουν υποστεί κι εξακολουθούν να υφίστανται ρατσιστική αντιμετώπιση, φασιστικές διώξεις και ρητορική μίσους είμαστε εδώ και θα εξακολουθήσουμε να βρισκόμαστε πάντα στην πρώτη γραμμή απέναντι σε εκείνους που ποινικοποιούν το διαφορετικό. Δεν θα αφήσουμε να επαναληφθεί η τραγωδία των ροζ τριγώνων και των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης.
Γι αυτό διαδηλώνουμε στις 16 Μάρτη, τη διεθνή ημέρα δράσης κατά του ρατσισμού και του φασισμού, μαζί με τους συμμάχους μας από τη Βρετανία, τη Γαλλία, τη Νότια Κορέα, τη Γερμανία, την Αυστρία, τις ΗΠΑ, την Ισπανία και άλλες χώρες. Βγαίνουμε στους δρόμους γιατί η δολοφονία του Ζακ/Zackie μας υπενθύμισε ότι η μάχη για την διαφορετικότητα και η σύγκρουση με τον σεξισμό και την καταπίεση των ΛΟΑΤΚΙ+, των γυναικών, των εξαρτημένων, των αναπήρων είναι αναγκαία για να σώσουμε ζωές και δικαιώματα. Διαδηλώνουμε γιατί όσο οι φασίστες της Χρυσής Αυγής είναι έξω από τη φυλακή κανένα άτομο δεν είναι ασφαλές. Διαμαρτυρόμαστε για να μην πεθαίνουν από το κρύο και τις κακουχίες όσοι πρόσφυγες και μετανάστες/τριες γλίτωσαν από τον πνιγμό και το κυνήγι στα σύνορα. Διεκδικούμε να ζουν μαζί μας στις πόλεις με ίσα δικαιώματα στην εργασία, τη στέγαση και τη ζωή και να μπορούν να πηγαίνουν τα παιδιά τους στο σχολείο.
Στη φυλακή οι δολοφόνοι νεοναζί
Δικαιοσύνη για τον Ζακ/Zackie και όλα τα θύματα ρατσιστικών/σεξιστικών εγκλημάτων
Σύνορα ανοιχτά και πόλεις ανοιχτές για την προσφυγιά
Ίσα δικαιώματα ανεξαρτήτως εθνικότητας, φύλου, σεξουαλικότητας, θρησκείας
Είμαστε η πλειοψηφία και μπορούμε να κερδίσουμε έναν καλύτερο κόσμο!
Καλούμε τις ΛΟΑΤΚΙ+ οργανώσεις να συνδιαμορφώσουν ένα κοινό κάλεσμα για το συλλαλητήριο στις 16 Μάρτη (στην Ομόνοια στις 3μ.μ.) και να είναι παρούσες εκεί σχηματίζοντας ένα μαζικό και δυναμικό πολύχρωμο μπλοκ.
LGBTQ ΑΝΤΑΡΣΥΑ 